وَلَهُ مَا سَكَنَ فِي اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
و هرآنچه [در بستر زمانی] شب و روز سکونت دارد متعلق به خداست و او [به گفتار و کردارشان] کاملا شنوا و داناست. 14
14- در نخستین آیه از آفرینش آسمان‌ها و زمین و نظام‌بخشی شب و روز سخن می‌گوید و در این آیه هرآنچه را که در ظرف زمانی شب و روز ساکن است متعلق به خدا می‌شمرد. تعبیری که فراتر از مکان است و بر استمرار مالکیت خدا بر هستی در گستره مطلق زمان (گذشته، حال و آینده) دلالت می‌کند. جمله «مَا سَکَنَ» که مسکن گزیدن و آرام یافتن را می‌رساند، عام‌تر از ذکر ««دابّه» (جنبندگان) است، زیرا هر موجود متحرکی نیز شب یا روز آرام می‌گیرد.