وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَوْ كَذَّبَ بِآيَاتِهِ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِـمُونَ

و کیست ستمگرتر از آنکه بر خدا دروغی ببندد [=به نام خدا و دین او ادعاهایی مطرح سازد] 27 یا آیات او را دروغ شمارد، مسلماً ستمگران رستگار نمی‌شوند.

27- بزرگی ظلم با عظمت حقی که پایمال شده نسبت مستقیم دارد. در این آیه نشان داده شده است سوء استفاده از دین برای رسیدن به دنیا، و نردبان قرار دادن آن برای رسیدن به قدرت و ثروت و جاه و مقام، از هر ظلمی عاقبت سوزتر است، و دین مردم را به خرافات و خودخواهی آلوده کردن، بدتر از تخریب دنیای آنهاست.
فعل «أَظْلَمُ» 16 بار در قرآن آمده است که 15 مورد آن با جمله: و من اظلم (یا: فمن اظلم) آغاز گشته است. بیش از همه (9 بار) افترای به خدا، یعنی نسبت دادن چیزی به او مطرح شده، پس از آن: تکذیب آیات خدا، کتمان شهادت خدائی، مانع یاد خدا شدن در مساجد و بالاخره اعراض از آیات خدا بعد از تذکر به آن است.