وَلَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِّن قَبْلِكَ فَصَبَرُوا عَلَى مَا كُذِّبُوا وَأُوذُوا حَتَّى أَتَاهُمْ نَصْرُنَا وَلَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ وَلَقَدْ جَاءَكَ مِن نَّبَإِ الْمُرْسَلِينَ

رسولان پیش از تو نیز [توسط معاصران خود] مورد تکذیب واقع شدند، اما در برابر چنان تکذیب و آزارهایی پایداری کردند تا سرانجام یاری ما بر آنها فرا رسید، و [ثابت شد] برای کلمات خدا [=وعده‌ها و نظاماتش] دگرگون کننده‌ای نیست؛ 39 و [در این کتاب] اخبار رسولان پیشین به تو رسیده است [=از تجربیات انبیاء و اُمت‌های گذشته تو را آگاه کرده‌ایم]. 40

39- کلمات خدا همان قوانین و نظامات مؤثری است که در جهان مقدّر فرموده و این نظامات را عامل تبدیل کننده‌ای در جهان نیست (انعام 34 (6:34) و 115 (6:115) ، یونس 74 (10:74) ، کهف 27 (18:27) ).

40- چنین گفتمانی به وضوح نشان می‌دهد که گوینده و شنونده دو شخصیت هستند و از دو سطح متفاوت به مسائل می‌نگرند؛ نازل کننده‌ای که بیرون از حوادث و مشرف بر زمان و مکان و آگاه از نیّات و عملکردهاست، و گیرنده‌ای که بنا بر طبیعت بشری، از حوادث تأثیر می‌پذیرد، احساسات به خرج می‌دهد، نگران آینده رسالت خود و محزون از ناملایمات می‌باشد. همه اینها بر این حقیقت دلالت می‌کند که قرآن نه از ذهنیات یک انسان، بلکه از جایگاه فرازمانی، فرامکانی الهی نازل شده است.