فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُوا بِمَا أُوتُوا أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ

پس چون تذکراتی را که به آنها داده شده بود به فراموشی سپردند، درهای همه چیز را بر آنها گشودیم [=به حال خود آزاد رهاشان کردیم تا هر چه می‌خواهند بکنند] تا بدانجا که سرمَستِ برخورداری‌ها [=راحت و رفاه] شدند و [در این غفلت] ناگهان آنها را [به عوارض اعمال‌شان] گرفتیم. پس در آن دم رشته امیدشان به کلی قطع شد. 55

55- گشودن درهای همه چیز (فَلَمَّا نَسُوا ... فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ) را چراغ سبز دادن به هر خلاف و خیانتی، بی‌هیچ هشدار و تذکری، وصف کرده است، تا جایی که منکران مست و مغرورِ دستاورد تباه خود شدند و در این سراشیبی سقوط، سرانجام سرشان به سنگ سرنوشت سیاه‌شان خورد. این سخن از پیامبر مکرّم اسلام نقل شده که فرمود: «بارخدایا مرا لحظه‌ای به حال خود وامگذار» (اَللّهُمَّ لا تَکِلْنی اِلی نَفْسی طَرْفَهَ عَینٍ اَبَداً). در حکمت 25 نهج‌البلاغه امام علی(ع) نیز آمده است: «ای فرزند آدم، هرگاه دیدی پروردگارت پیوسته بر تو نعمت می‌دهد و تو نافرمانی‌اش می‌کنی، برحذر باش (که مبادا تو را به حال خود رها کرده باشد)» (یَابْنَ آدَم، اِذا رَاَیْتَ رَبَّکَ سُبْحانَهُ یُتابِعُ عَلیَکَ نِعْمَهُ وَ اَنْتَ تُعْصیهِ فَاحْذَرْهُ).