65- کفر، ناسپاسی، نادیده گرفتن و ضایع کردن نعمت است و شکر، سپاسگزاری از نعمت دهنده، به زبان آوردن آن و بهره‌برداری عملی از نعمت در مسیر رضایت صاحب نعمت است. در معنای ریشه‌ای شکر، نوعی فزونی و زیادت است. این واژه را در زبان عربی در موارد: چشمه پُر آب، گاو پر شیر، و آسمان پر باران به کار می‌برند که تماماً دلالت بر برکت داشتن و رشد و توسعه و استفاده بهینه از نعمت می‌کند. وصف شاکرین 9 بار و شکور (و شکوراً) 10 بار (جمعاً 19 بار) در قرآن تکرار شده است. خداوند، ابراهیم را شاکر (نحل 121 (16:121) ) و موسی را بنده شکور نامیده (اسراء 3 (17:3) ) و بندگان شکور را اندک شمرده است (سبا 13 (34:13) ).