6- کلمه «قرن» در مورد همزمانی و هم مکانی به کار برده می‌شود و از این منظر به مردمانی که در یک عصر و سرزمین زندگی می‌کنند، اطلاق می‌گردد. مثل مردمان عصر قاجار، عصر پهلوی، قبل یا بعد از انقلاب.

7- وقتی قرآن در مورد پروردگار ضمیر جمعی (متکلم مع‌الغیر) «ما» (به جای من) را به کار می‌برد، گویا می‌خواهد دست اندرکاری فرشتگان و خود انسان‌ها را، البته در نظامات و قوانینی که خدا مقرّر کرده نشان دهد، همچنانکه وقتی مدیر مدرسه اعلام می‌کند ما امسال این تعداد قبولی داده‌ایم، کل سیستم را که شامل معلمین و شاگردان می‌شود، در نظر دارد، اما اگر ضمیر «من» را به کار می‌برد، شائبه دخالت مستقیم و نظر خصوصی پیش می‌آمد. از آنجائی که این سوره به مشیّت کلان خدا و نظامات او مربوط است، در مقایسه با 83 باری که ضمیر جمعی متکلم مع‌الغیر درباره خدا آمده، فقط 2 بار ضمیر فردی «آیَاتِی» (آیات من) و «صِرَاطِی» (راه من) آمده است (آیات 130 و 153).

8- در قرآن 40 بار در وصف بهشت جمله «تَجْرِی مِنْ تَحْتِها الاَنْهار» تکرار شده که نمادی است از جریان داشتن دائمی عامل حیات و سبز و خرمی بهشت متقین. 4 بار نیز به جای جریان داشتن از «زیر باغ»، به جریان داشتن از «زیر آنها» اشاره شده است که مفهوم «تحت کنترل و اختیار» می‌دهد. انعام 7 (7:43) ، اعراف 43 (7:43) ، یونس 9 (10:9) ، کهف 31 (18:31) و زخرف 51 (43:51) .