وَذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِبًا وَلَهْوًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَذَكِّرْ بِهِ أَن تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا كَسَبَتْ لَيْسَ لَهَا مِن دُونِ اللَّهِ وَلِيٌّ وَلَا شَفِيعٌ وَإِن تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لَّا يُؤْخَذْ مِنْهَا أُولَئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِمَا كَسَبُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِّنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ

و کسانی را که دین خویش را [با آداب و تشریفات و مراسم خرافی] به بازی و سرگرمی گرفته‌اند 91 و زندگی دنیا فریب‌شان داده، به حال خود واگذار، و با آن [قرآنِ بصیرت‌بخش] پندشان ده تا مبادا کسی گرفتار اعمال [ناشایست] خود گردد که [در آخرت] برای هیچکس به غیر از خدا یاور و شفیعی نخواهد بود و اگر [بخواهد در ازای گناهانش] هر عوضی بدهد، از او پذیرفته نگردد. اینان همان کسانی‌اند که گرفتار دستاورد عمل خویشند، 92 آنها به سزای آنچه یکسره [در مدّت عمر خود] می‌کردند، شرابی از آب جوشان و عذابی دردناک خواهند داشت [=تمثیلی از بازتاب عطش دنیائی آنها در سوزاندن دل مردم و به درد آوردن آنها].