الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُم بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُم مُّهْتَدُونَ
کسانی که ایمان آوردند و ایمان خود را به ظلمی [=از انواع شرک در خداپرستی] نیالودند، 116 امنیّت [واقعی] ویژه آنهاست و همانها ره یافتگاناند.
116- ظلم مقابل عدالت است و دلالت بر عدم تعادل و ناهماهنگی دارد، کسی که خالق را رها کرده و مشرکانه به مخلوق او پناه میبرد، گویی تعادلی در دل و دیدهاش وجود ندارد. آیه 13 سوره لقمان (30:13) نیز بر این امر تأکید دارد.
در ضمن به کاربردن لفظ «لباس» برای ایمان «وَلَمْ یَلْبِسُوا إِیمَانَهُمْ»، نشانگر پوشش و زنگاری است از چرک و آلودگی شرک بر اندام ایمان، که اخلاص و نورانیّت آن را زایل میکند. در عزای امام حیسن(ع)، سوگواران میگویند: «ما شهادت میدهیم که نجاستهای جاهلیت تو را نیالود و پردههای شب قیرگون آن را نپوشاند (اَشهَدُ أنّکَ لَم تَنَجَّسُّکَ الجاهِلیهُ بِاَنجاسِها وَلَم تُلبِسُکَ مِن مُدلَهِمّاتِ ثِیابِها).