وَتِلْكَ حُجَّتُنَا آتَيْنَاهَا إِبْرَاهِيمَ عَلَى قَوْمِهِ نَرْفَعُ دَرَجَاتٍ مَّن نَّشَاءُ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ
و این حجّت [=منطق و برهان قاطع] ما بود که به ابراهیم- در برابر قومش- دادیم. 117 ما درجات هر کس را بخواهیم [=لایق و شایسته بدانیم] بالا می‌بریم، به راستی ربّ [=صاحب اختیار] تو حکیمی بس داناست.
117- منظور از این حجّت کدام است؟ آیا ارتباط امنیّت واقعی با ایمان توحیدیِ خالص از شرک مورد نظر است، یا سلسله مراتب استدلالی ابراهیم از افول ستاره تا خورشید؟ درضمن، در آیه 4 بار و در این آیاتِ مربوط به ابراهیم و ذریه‌اش 14 بار ضمیر متکلم مع‌الغیر (ما) درباره خداوند آمده است، بدون آنکه حتی یک بار هم ضمیر متکلم وحده (من) آمده باشد! ضمیر جمعی همواره به مجموعه‌ای از نظامات و نیروها، از جمله نقش خود انسان تحت مشیّت خدا اشاره دارد.