وَوَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ كُلًّا هَدَيْنَا وَنُوحًا هَدَيْنَا مِن قَبْلُ وَمِن ذُرِّيَّتِهِ دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ وَأَيُّوبَ وَيُوسُفَ وَمُوسَى وَهَارُونَ وَكَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ
و به او اسحق و [نوه‌اش] یعقوب را بخشیدیم، 118 [و] همه آنها را هدایت کردیم، و نوح را [نیز] پیش از آن هدایت کرده بودیم و [همچنین] از فرزندان او [=نسل ابراهیم]، داوود و سلیمان و ایوب و یوسف و موسی و هارون را [رهبری کردیم] و این گونه نیکوکاران را پاداش می‌دهیم. 119
118- «وهبنا» از ریشه «وَهَبَ»، بخششی است بلا‌عوض. گاهی شخص به کسی که کاری برای او انجام داده، یا انتظار کار و خدمتی از او دارد، هدیه‌ای می‌دهد. اما هبّه، یکطرفه و بدون چشمداشت است. خدا از این جهت وهّاب (بسیار عطا‌کننده) است، و به این دلیل نعمت او را «موهبت» می‌نامند، که یکطرفه و ناشی از لطف و رحمت او است ، نه طلب‌کاری بنده.
119- جمله «کَذَلِکَ نَجْزِی...» که بارها در قرآن درباره پیامبران تکرار شده، نشان می‌دهد، درجاتی که آنها به آن ترفیع مقام و مرتبه یافتند، نتیجه نیکویی خودشان بوده و مشیّت خدا بی‌دلیل نیست.