136- «افتری» از ریشه «فَرَیَ»، سخنان من درآوردی و بی‌پایه و اساس و بافته شده است. قرآن این عنوان را عمدتاً به اتهامی که مشرکین علیه پیامبران وارد می‌کردند، و به آنچه متولیان دینی برای حفظ منافع خود وضع کرده و فتوا می‌دهند، یا مقلدان آن را تکرار می‌کنند، نسبت داده است.

137- مشابه آنچه در آیه 31 سوره انفال (8:31) (...لَوْ نَشَاءُ لَقُلْنَا مِثْلَ هَذَا إِنْ هَذَا إِلاَّ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ) آمده است. بارها در طول تاریخ مدعیان مطالبی عرضه کرده‌اند، ولی به اصطلاح یخ‌شان نگرفته و مُچ‌شان باز شده است. کتاب‌های تاریخی از دو مدّعی پیامبری در آن دوران یاد کرده‌اند؛ «مُسَیْلَمِه کذّاب» که در سال‌های 7 تا 11 هجری در یمانه عربستان ادّعای نبوّت کرد، و «سَعدِبنِ اَبی سَرح» که ابتدا مرتد و بعداً مدّعی پیامبری شد. باب و بهاء نیز در دوران قاجار همان ادّعا را تکرار کردند.

138- «غَمَرَاتِ» از ریشه «غَمر»، جمع غمره، دراصل به بالا آمدن آب و غرق شدن زمین گفته می‌شود و به طور مجازی، به غفلت و غروری که قلب را فرا می‌گیرد (بَلْ قُلُوبُهُمْ فِی غَمْرَهٍ مِنْ هَذَا...- مؤمنون 63 (23:63) ) یا سکرات مرگ، که چنگال خود را همچون عقابی مسلط در بدن شکار خود فرو می‌کند، اطلاق می‌گردد. مدّعیان نبوّت را گویا استدلالی جز یادآوری لحظات مرگ و پشیمانی آخرت نیاز نبوده است!

139- خارج کردن جان از بدن و گرفتن آن توسط فرشته مرگ را قرآن «توفیه» (به تمام گرفتن جان) نامیده است. از جمله: سجده 11 (32:11) - قُلْ یَتَوَفَّاکُمْ مَلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ.

140- این عذاب خوارکننده، نتیجه همان عزّت کاذب و کبر و خودبزرگ‌بینی خیالی است که مستکبران دارند.