وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَتَرَكْتُم مَّا خَوَّلْنَاكُمْ وَرَاءَ ظُهُورِكُمْ وَمَا نَرَى مَعَكُمْ شُفَعَاءَكُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَاءُ لَقَد تَّقَطَّعَ بَيْنَكُمْ وَضَلَّ عَنكُم مَّا كُنتُمْ تَزْعُمُونَ
و [به آنان خطاب می‌شود که شما امروز] تک و تنها، همان طور که نخستین بار شما را آفریدیم، نزد ما آمده‌اید و هرآنچه بر شما ارزانی داشتم 141 پشت سر گذاشته‌اید، و [اما امروز] شفیعانی را که می‌پنداشتید در [سرنوشت] شما شریک هستند همراهتان نمی‌بینیم. [در اینجا ارتباط] میان شما گسسته شده و آنچه [از شفاعت واسطه‌ها که] می‌پنداشتید، از شما رخت بربسته است. 142
141- آدمیان اموال خود را دستاورد و حاصل همّت و هنر خویش می‌پندارند، حال آنکه تماماً نعمت‌های عطیه داده شده آفریدگار است که موقتاً برای بهره‌مندی در زندگی در اختیارمان نهاده است و به زودی آن را می‌گذاریم و می‌رویم. امام علی(ع) فرمود: وقتی کسی از دنیا می‌رود، مردم می‌پرسند: چه (اموالی) از خود گذاشت؟ و فرشتگان می‌پرسند: چه چیزی فرستاد؟ (خطبه 203 نهج‌البلاغه).
خول، عطیه و موهبتی خدائی است. این کلمه در آیات 8 (39:8) و 49 سوره زمر (39:49) نیز آمده است. تخویلِ نعمت، عطا کردن و سپردن نعمت به آدمی است تا از آن در مسیر حق استفاده کند و شکر حق به جای آورد.
142- به پاورقی 30 همین سوره (6:24) مراجعه کنید.