وَهُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ النُّجُومَ لِتَهْتَدُوا بِهَا فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ قَدْ فَصَّلْنَا الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ
و اوست که ستارگان را برای شما [وسیله‌ای] قرار داد تا در تاریکی‌های دشت و دریا بدانها راه یابید، 148 به راستی آیات [=نشانه‌های ربوبیّت خود] را برای مردمی که می‌دانند [=از شگفتی‌های ستارگان آگاهند] به روشنی بیان می‌کنیم. 149
148- در روزگاران گذشته، تنها وسیله جهت‌یابی مسافران در سفرهای زمینی و دریائی، وضعیت ستارگان و شکل قرار گرفتن آنها در آسمان بود. به دنبال بحث توسل به واسطه‌ها و جلب شفاعت آنان، اشاره به این نشانه خدائی در آسمان و نیز ذکر «فَالِقُ الْحَبِّ» و «فَالِقُ الْإِصْبَاحِ» بودن پروردگار نسبت به موانع درونی و بیرونی دانه برای رشد، مسئله هدایت مطرح می‌گردد، اینک در این آیه به موضوع رهیابی آسمانی برای رشد و رهائی اشاره می‌کند.
149- آیات خدا در عالم تکوین، گونه‌های متنوع دارد و درک و فهم هرگونه، راه و روش ویژه خود را می‌طلبد، از جمله آرایش ستارگان در آسمان دلالت بر حرکتی حساب شده و حکیمانه می‌کند که تنها آگاهانِ به عالم ستارگان، آیه بودن آن را درمی‌یابند.