20 - «دَیَّار» به ساکن دار [خانه] گفته می‌شود. گویا اصل آن دَیَوار بوده که با ادغام «و» در «ی» دَیّار شده است. این کلمه که با دور [گردش]، دار، دیار و دایره هم‌ریشه می‌باشد، مفهوم تحرّک و آمد و شد دارد.
آخرین آیه سوره نوح نفرینی علیه کافران از آن پیامبر اولواالعزم، که در قرآن به صفات: مجیب، محسن و مؤمن نامیده شده، نقل شده که [به ظاهر] با صبر و شکیبایی و دلسوزی و محبتی که از پیامبران اتنظار می‌رود مغایرت دارد. گرچه نوح(ع) 950 سال قوم خود را دعوت کرده و آنها جز قلیلی اجابتش نکردند، با این حال چنین درخواستی، حداقل با آنچه از بی‌تابی ابراهیم(ع) از شنیدن عذاب قوم لوط در قرآن نقل شده، هماهنگی ندارد. به نظر می‌رسد اگر تفصیل این آیه را در سوره هود، که پنج سال بعد [نهم بعثت] نازل شده، مطالعه کنیم، اشکال مورد نظر مرتفع گردد. در آیات مذکور به نوح وحی شده است که جز کسانی که ایمان آورده‌اند، هرگز فرد دیگری ایمان نخواهد آورد، پس از اعمالشان آزرده نشو و کشتی مورد نظر را زیر نظر و وحی ما بساز و با من در مورد ظالمینی که غرق خواهند شد گفتگو [طلب نجات] مکن «وَأُوحِیَ إِلَى نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ یُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِکَ إِلاَّ مَنْ قَدْ آمَنَ فَلا تَبْتَئِسْ بِمَا کَانُوا یَفْعَلُونَ وَاصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنَا وَوَحْیِنَا وَلا تُخَاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ». به این ترتیب معلوم می‌شود چرا حضرت نوح خواسته بود: خدایا در روی زمین دیّاری از کافرین باقی مگذار که اگر باقی گذاری بندگانت را گمراه کرده و جز فاجرِ ناسپاس نمی‌زایند.