47 - مشرکین معاصر نزول قرآن که نه اعتقادی به آخرت داشتند و نه به نبوّت و امامت، در حوادث ناگوار برای دفع ضرر و جلب منفعت به بُت‌ها، که آنها را نماد فرشتگان، و فرشتگان را نیز دختران خدا می‌پنداشتند! پناهنده شده و آنها را برای برآورده شدن حاجات به دعا و نیاز «می‌خواندند» و می‌گفتند اینها شفیعان ما نزد خدا هستند [هَؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِنْدَ اللهِ- یونس 18 (10:18) ]. چنین باور شرک‌آمیزی خلاف اصل رهین بودن هر انسانی به مکتسبات خویش و نوعی تنبلی و طفیلی‌گری ذهنی و کم اهمیت دادن به نقش خود می‌باشد.
بحث شفاعت در قرآن در چنین زمینه‌ای مطرح شده است. بی‌توجهی به این بستر تاریخی و برداشت‌های دلبخواهی از آیات شفاعت و بسط دادن آن به انبیاء و اولیاء نتایج غلوآمیزی به بار می‌آورد. معنای شفع، پیوند خوردن و یاری رساندن است، فرشتگان که نیروهای عالم و کارگزاران جهان‌اند، تنها از نقشی که خدا برای آنها تعیین کرده است پیروی می‌کنند و تنها به کسانی که مورد رضایت خدا باشند یاری می‌رسانند. این است معنای شفاعت به «اذن» الله [رک به نقش شفاعت در قرآن از همین قلم].