إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا
[در صورت غفلت از این وظیفه] ما از پروردگارمان [از وقوع] روزی بسیار سخت22 [که چهره‌هایی از آثار اعمال خود، عبوس و دژم گردد،] می‌ترسیم.
22 - «عَبُوس» اسم فاعل از عَبَسَ [روی ترش‌کرد و بی‌اعتنایی نمود]، و «قَمْطَرِیر» شدّت شرّ را می‌رساند. اصل این کلمه انقباض و جمع شدن یا جمع کردن و انبوهی مشکلات و در فشار و تنگنا قرار گرفتن است. کُنده چوبی که پای زندانیان را در آن می‌نهادند به همین نام بوده است. وصف قیامت به «یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا» نهایت ترشی و تلخی درد و رنج‌های انباشته در آن را وصف می‌کند.