14 - «أُقِّتَت» از مصدر «تأقیت» تعیین وقت و قرار میعاد است. ظاهرا منظور تعیین زمان و موعد معین برای تحقق گفته‌ها و اثبات صداقت رسولان است. قرآن قیامت را «یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُوم» [حجر 38 (15:38) و ص 81 (38:81) ]، یا «مِیقَاتِ یَوْمٍ مَعْلُوم» [واقعه 5 (56:5) ] خوانده که در وقتش تجلی می‌کند [اعراف 187 (7:187) ]. در آن روز وقت تحقق نتایج اعمال آدمی فرا می‌رسد و معلوم می‌شود چرا و تا چه سرآمدی به تأخیر افتاده است؟ و پاسخ را به دلیل قطعیت و وضوحش خداوند می‌دهد که: «لِیَوْمِ الْفَصْلِ وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الْفَصْل». تکذیب کنندگان دعوت رسولان، از اختیار و مهلتی که خداوند علیم و حکیم برای آزمایش بندگان به آنها عنایت کرده بود مغرور شده گمان می‌کردند مسئولیت و حساب و کتابی در کار نیست تا اینکه اجل عمرشان و اجل دنیا فرا رسید و اینک هنگام درو کردن محصول عمل است.