فَذُوقُوا فَلَن نَّزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا
پس بچشید [عواقب رفتارهای بی‌حساب خود را] که شما را جز عذاب نمی‌افزاییم.32
32 - این آیه پس از خطاب‌های غایب از ابتدای سوره، با لحن تند و تلخ متوجه مخاطب حاضر یعنی طاغیان سرکش به حساب و کتاب و تکذیب کننده آیات شده است، همان هایی که مایه عذاب در ضمیر و ذاتشان است و به دلیل آثار زنجیره‌ای و بلند مدت تبه‌‌کاری در نفوس خود و دیگران پیوسته افزایش می‌یابد.
نسبت دادن فعل افزایش به خود طاغیان، به جای عذابکم، به دلیل ناشی بودن آن از سرشت خود آنهاست که در قرآن به وفور در مورد ایمان و کفر، هدایت و ضلالت و امثالهم دیده می‌شود. وقتی اندیشه‌ها منشأ عمل، و تکرار عمل سازنده خلق و خوی و ملکات نفسانی، و آن نیز موجب بروز آثاری در نفس خود و دیگران می‌شود، چه جای تردید است در تحقّق بیرونی اعمال در عالمی که آشکار کننده ذات و ضمیرهاست؟
در فعل «نَزِیدَکُمْ» افزایش و زیادت به ذات شخص نسبت داده شده است، نه به عذاب [یزید عذابکم]. چرا که عامل عذاب درونی است و هر چه درون شخص آتش‌افروزتر باشد، عذاب ناشی از نهادش آتشین‌تر خواهد شد.