16 - «سَاهِرَه» از سَهَرْ [بیدار ماندن]، در زبان عربی به بیابانی گفته می‌شد که رهروان از بیم خطرات و نگرانی از ناامنی‌های آن خواب از چشمانشان ربوده می‌شد و بیدار می‌ماندند. تشبیه صحنه قیامت به ساهره، تداعی کننده حالتی قابل فهم برای مخاطبان زمان نزول، البته به مقیاسی بس فراتر، بوده است. احتمال دارد که منظور از ساهره، وصف صاف گشتن تمام سطح زمین باشد که برحسب اشارات قرآنی تمام پستی بلندی‌های آن هموار و کاملا صا ف و مستوی می‌گردد: «وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ یَنْسِفُهَا رَبِّی نَسْفًا فَیَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا لا تَرَى فِیهَا عِوَجًا وَلا أَمْتًا» [طه 105 (20:105) تا 107].