كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا
آنها [=منکران] روزی که رستاخیز را مشاهده کنند، [چنین می‌پندارند که] گویی جز شامگاهی یا بامدادی [در دنیا] درنگ نکرده‌اند!50
50 - « لَبَث» درنگ کردن و توقف زندگی عادی در کُمون [همچون دانه در خاک، خواب زمستانی حیوانات، خواب اصحاب کهف یا خواب پس از مرگ] می‌باشد که با برانگیختگی و تحریکی مجدداً به حیات و حرکت باز می‌گردد.
زمان و مکان [Time & Space] اموری کاملا نسبی و تابع درک و فهم ما و احساسی است که در خوشی و ناخوشی و خواب و بیداری داریم. همچنانکه احساس ما از سرعت هواپیما هنگام بلند شدن و نشستن، با هنگام پرواز در اوج آسمان به کلی متفاوت است و حرکت آن را میلیمتری یا متوقف می‌بینیم. ما اسیر در زمان و مکان و خدا خالق هر دو، اول و آخر و ظاهر و باطن است. گویا در قیامت با کنار رفتن پرده‌های نسبیت، دید آدمی نسبت به زمانی که گذشته عوض می‌شود و همچون اصحاب کهف که 300 سال را ساعاتی تصور کردند، مدت مرگی را که ممکن است میلیونها سال گذشته باشد، ساعتی از روز یا شب تصور می‌کنند!