1- نام این سوره از آیات 46 (7:46) تا 48 آن، که چنین لفظی در آنها به کار رفته، گرفته شده است. اهل لغت اعراف (جمع عُرف) را جایگاه‌ها و مقامات بلند و موقعیت ممتاز انسان‌های بزرگوار در آخرت شمرده‌اند، یا حائل مرتفعی بین بهشت و دوزخ، که اصحاب اعراف از فراز آن به هر دو مکان اشراف دارند. اما لفظ «اعراف» از ریشه «عَرَفَ»، با کلمات: معرفت، عرفان و معروف هم خانواده است، بنابراین بیش از مفهوم مکانی، مفهوم معرفتی دارد، سخن از جایگاه بلند آگاهانی است که بازتاب شناخت دنیائی آنان از پروردگار و مسئولیت‌های اجتماعی، آنها را در آخرت در موقعیتی مشرف بر بقیه قرار داده است.

2- حروف مقطعه «المص»، از یک طرف ارتباط این سوره را با سوره‌هائی که دو حرف الف و لام در حروف مقطعه آنها به کار رفته است (مثل سوره‌های 2، 3، 11 تا 15 و 29 تا 32، جمعاً 11 سوره) نشان می‌دهد، از طرف دیگر با دو سوره که حرف ص در حروف مقطعه آنها به کار رفته (مریم : کهیعص و سوره ص: ص). در مورد حروف مقطعه «الم»، به پاورقی شماره 1 سوره سجده (32:1) و در مورد حروف مقطعه ص، به پاورقی شماره 1 سوره ص (38:1) مراجعه نمائید.