وَلَقَدْ مَكَّنَّاكُمْ فِي الْأَرْضِ وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ قَلِيلًا مَّا تَشْكُرُونَ
و هر آینه ما، شما [بنی‌آدم] را در زمین مکان [زیست و تسلط بر طبیعت] بخشیدیم 7 و در آن برای شما وسایل معیشت [=ضرورت‌های زندگی؛ را] فراهم ساختیم، [اما تنها] کمی شکر [نعمت] می‌گذارید.8
7- فعل «مَکَّنَّا» معنای مکان و جایگاه بخشیدن به فرزندان آدم در کره زمین و تسلط و دسترسی یافتن به «امکانات» طبیعی برای ادامه زندگی دارد.
8- کفر، ناسپاسی، نادیده گرفتن و ضایع کردن نعمت است و شکر، سپاسگزاری از نعمت دهنده، به زبان آوردن آن و بهره‌برداری عملی از نعمت در مسیر رضایت صاحب نعمت. در معنای ریشه‌ای شکر، نوعی فزونی و زیادت است که در زبان عربی در موارد: چشمه پُر آب، گاو پر شیر، و آسمان پر باران به کار برده می‌شود و دلالت بر برکت و رشد و توسعه و استفاده بهینه از نعمت می‌کند.