وَلَقَدْ خَلَقْنَاكُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَاكُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ لَمْ يَكُن مِّنَ السَّاجِدِينَ
و هر آینه ما شما را آفریدیم، سپس شما را [تدریجاً از خاک و نطفه تا انسان کامل] شکل دادیم، 9 سپس به فرشتگان گفتیم به آدم سجده کنید [=همگی در خدمت رشد و کمال او باشید]، پس [همه فرشتگان] سجده کردند مگر ابلیس که از سجده کنندگان نبود. 10
9- صور با تصویر و صوره و مصور همریشه می‌باشد. یکی از نام‌های نیکوی خدا «مصوَّر» است که اشاره به آفرینش انواع صورت‌هائی است که به هستی بخشیده. منظور از صورت، نه چهره، بلکه هویت و موجودیتی است که خدا پدید آورده و عارفان ما به این معنای مجازی توجهات ویژه کرده‌اند.
جمله صَوَّرْنَاکُمْ (به سخن مرحوم دکتر یدالله سحابی در کتاب: قرآن مجید، تکامل و خلقت انسان ص 173) «کنایه از آن است که پس از مرحله شکل‌گیری و آراستگی جسمی نوع انسان، مدتی گذشته تا آدم برگزیده می‌شود و با حکمت خاص، تحت تعلیم الهی قرار می‌گیرد».
10- سجده فرشتگان بر آدم را می‌توان با نقش معلمین در مدرسه مقایسه کرد؛ دانش آموز در آغاز ورود به مدرسه جز استعداد آموزش و فراگیری هیچ دانشی ندارد، این آموزگارانند که ظرف ذهنی او را در زمینه‌های مختلف علوم، به تدریج و در طول سالیان تحصیل پُر می‌کنند و همه معلومات خود را در راه رشد و کمال دانش‌آموزان به آخر می‌رسانند. معنای سجده، همین در خدمت پدیده مافوق و برتر درآمدن است، و اگر در قرآن به دفعات به سجده ماه و خورشید و کوه و درخت و سایر موجودات در آستان پروردگار اشاره شده، معنایش رام و تسلیم و در خدمت مشیت خدا بودن است. نقش فرشتگان نسبت به انسان، همچون نقش معلمان، خارج کردن آدمی از انواع تاریکی‌ها به سوی نور است. به این منظور وقتی سیر تکاملی حیات از نظر مادی به اوج رسید، خداوند با دمیدن از روح خود در وجود انسان (نَفَخَت فیهِ مِن رُوحی) و اختیار و استعدادی که در نهاد آدمی قرار داد، فرشتگان را، که حامل نیروها و کارگزاران جهان هستی‌اند، فرمان داد در خدمت رُشد و کمال این تازه به عرصه وجود درآمده باشند.