قَالُوا أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِيَنَا وَمِن بَعْدِ مَا جِئْتَنَا قَالَ عَسَى رَبُّكُمْ أَن يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الْأَرْضِ فَيَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ
گفتند: پیش از آنکه تو نزد ما بیائی، آزار می‌دیدیم و پس از آنکه [برای نجاتمان] آمدی نیز [همچنان مورد شکنجه و آزار هستیم، پس کِی خدا به دادمان می‌رسد؟]؛ گفت: امید است پروردگارتان دشمن‌تان را هلاک کند و شما را در این سرزمین جانشین آنها سازد، تا ببیند شما چگونه [پس از دستیابی به قدرت و ثروت] عمل می‌کنید؟ 167
167- ظاهراً بنی‌اسرائیل پس از غرق فرعونیان مصر را ترک کرده و به سرزمین موعود رهسپار شدند، اما در آینده‌ای نه چندان دور، توانستند بر شام و فلسطین، که قبلا در کنترل فراعنه بود، سلطه یابند. نکته مهم در پیام انتهائی این آیه، ابتلای دایمی امت‌ها در شرایط متفاوت ضعف و قدرت است؛ چه بسا عملکرد کسانی که روزگاری در موضع استضعاف قرار داشتند و دم از عدالت و آزادی و ارزش‌های دینی می‌زدند، پس از رسیدن به قدرت، ستمگرانه‌تر از سرکوبگران سابق و پدید آورنده جهنمی باشند که پناه بردن به مار غاشیه از شرّ اژدهای چند سر را تداعی نماید! تنها اخلاف امروزی بنی‌اسرائیل در نظامات صهیونیستی و جنایاتشان در حق مردم فلسطین، که روزگاری پذیرای مهاجران یهودی بودند، مورد نظر نیست، جهان اسلام نیز در اشکال مختلف، که داعش و داعش مسلکی جلوه‌ای از آن است، صحنه نمایش تفاوت بنیادین ادعا و عمل در دو موضع متفاوت است.