169- مقدّم آمدن «لنا» (در: قَالُوا لَنَا هَذِهِ) از نظر قواعد زبانی، تأکید بر تعلّق به خویشتن را می‌رساند که دلالت بر خودپرستی و غفلت آنان از آفریدگار عالم و نظامات الهی می‌کند.
170- «تطیر» در باب تفعل طیر (پرنده) است. اعرابِ جاهلیت به فال و جادو و بخت‌آزمائی و سعد و نحس اشخاص و اوقات باور داشتند و برای تصمیم‌گیری در تردیدها، پرنده دست‌آموزی را به هوا می‌فرستادند؛ اگر در بازگشت بر شانه راست می‌نشست، بر آن کار اقدام می‌کردند و اگر بر شانه چپ می‌نشست، آن را به فال بد می‌گرفتند. به تدریج پرنده به هوا انداختن (تطیر) معنای سرنوشت یا شومی یافت. فرعونیان، مشکلات اجتماعی پیش آمده از عملکرد منحرفانه خویش را با فرا‌فکنی خود‌فریبانه به حساب موسی و نظریات موحّدانه‌اش می‌گذاشتند. آیات 18 (36:18) و 19 سوره یاسین و 136 اعراف (7:136) نیز همین فرا‌فکنی را از ناحیه مردمانی دیگر نسبت به رسولان الهی نشان می‌دهد.
در ضمن کلمه «طائر» در قرآن معنای سرنوشت می‌دهد؛ در اسراء 13 (17:13) آمده است: «سرنوشت هر کسی در قیامت به گردن خود اوست (وَکُلَّ إِنْسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَهُ فِی عُنُقِهِ وَنُخْرِجُ لَهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ کِتَابًا یَلْقَاهُ مَنْشُورًا)، در این آیه، هرچند تأکید شده سرنوشت آنان نزد خداست (إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللهِ)، اما از زاویه‌ای دیگر، در سوره یس 19 (36:19) (قَالُوا طَائِرُکُمْ مَعَکُمْ...) بر نقش خود انسان در سرنوشتش تصریح گشته است.