195- غوایه به راه تباهی و هلاکت رفتن است، درست مقابل رشد که به راه سعادت منتهی شدن می‌باشد. قرآن واژه «غوایه» را مقابل رشد قرار داده است. مثل بقره 256 (2:256) : لا إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ. (همچنین اعراف 146 (7:146) ). اطاعت از حق، آدمی را به رشد می‌رساند و عصیان در برابر آن، به غَی (وَعَصَى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَى- طه 121 (20:121) ).
منصرف ساختن مستکبران از ایمان به آیات، عکس‌العمل طبیعی عملکرد خودشان و به اصطلاح سلب توفیق آنهاست که چون همه امور و فعل و انفعالات به خدا منتهی می‌شود، آن را به خود نسبت داده است. کسی که خود بزرگ بین باشد، بدیهی است که به راه رشد خدائی گام نگذارد و سوی سراب هوی و هوس میل کند.
196- غفلت، بی‌توجهی به امر مهم و سرنوشت ساز و بی‌رغبتی به آن است، نه بی‌خبری غیر ارادی.