فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ أَنجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَأَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذَابٍ بَئِيسٍ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ
پس چون تذکراتی را که به آنها داده شده بود به فراموشی سپردند [=اعتنائی به آن نکردند]، کسانی را که از بدی‌ها نهی می‌کردند نجات دادیم و ستمگران را به سبب حرمت‌شکنی مستمرشان به سختی گرفتار کردیم. 223
223- می‌گویند: سکوت علامت رضاست. نارضایتی قلبی اگر منجر به اظهار زبانی و ممانعت از ناحق نگردد، به باطل جرأت و جسارت می‌بخشد و راه بسط و گسترش آن را می‌گشاید. در منطق قرآن سکوت مؤمنین در برابر ستم، نشانه نفاق و محافظه‌کاری و هم‌سوئی با ستمگران و هم‌سانی با سرنوشت آنها محسوب می‌شود.
در این آیه تصریح گشته است که تنها مؤمنینِ معترض نجات یافتند و متخلفان و مؤمنینِ ساکت هرکدام به دلیلی ظالم و فاسق شمرده شده و هلاک گشتند.