فَخَلَفَ مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُوا الْكِتَابَ يَأْخُذُونَ عَرَضَ هَذَا الْأَدْنَى وَيَقُـولُونَ سَيُغْفَرُ لَنَا وَإِن يَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِّثْلُهُ يَأْخُذُوهُ أَلَمْ يُؤْخَذْ عَلَيْهِم مِّيثَاقُ الْكِتَابِ أَن لَّا يَقُـولُوا عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ وَدَرَسُوا مَا فِيهِ وَالدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ
بعد از آنها [در روند تاریخی] آیندگانی جانشین شدند که وارث کتاب [تورات] گشتند. [آنها نیز همچون گذشتگان] بهره ناپایدار دنیا را می‌گیرند [=در پی دنیاپرستی می‌روند] و می‌گویند: خدا ما را خواهد بخشید [زیرا ما قوم برگزیده او هستیم]. و اگر بار دیگر بهره مشابهی به چنگ‌شان آید، آن را نیز می‌گیرند 227 [=معلوم می‌شود استغفار آنها فقط زبانی است]! مگر در کتاب [تورات]، که محتویات آن را آموخته‌اند، از آنها پیمان گرفته نشده که درباره خدا جز به حق سخن نگویند؟ [=ادعای آمرزیده شدن و برتری قومی نکنند!] و سرای آخرت برای کسانی که [در برابر جاذبه‌های دنیائی] پروا پیشه می‌کنند بهتر است، آیا عقل خویش را به کار نمی‌بندند؟ 228
227- سوء استفاده ریاکارانه از الفاظ دینی، در حالی که دل خیال دیگری می‌پروراند، از نشانه‌های نفاق محسوب می‌شود. کسی می‌تواند سخن از مغفرت خدا به زبان آورد که در صورت تکرار عمل، از آن دوری نماید، وگرنه چه سود از سخنی که خالی از صداقت باشد؟
228- معنای ریشه‌ای کلمه «عقل»، حفظ و نگهداری است. تفکر، اندیشه کردن در امور و محصول اندیشه، «علم» است، و محصول علم در حفظ و نگهداری و کاربرد آن، تعقل نامیده می‌شود پس عاقل کسی است که از دانش خود در مسیر درست استفاده کند.