247- واژه «ملکوت» از ریشه «ملک»، 4 بار در قرآن تکرار شده است. به گفته علمای لغت، حروف «و» و «ت» برای مبالغه در مُلک (مالکیت و فرمانروایی) است. شاید برگردان فارسی «ساختار و نظام» تا حدودی بیانگر معنای این واژه باشد. به سه مورد کاربرد این کلمه در قرآن توجه کنید:
انعام 75 (6:75) – ما ملکوت آسمان‌ها و زمین را به ابراهیم نشان دادیم. (وَکَذَلِکَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ مَلَکُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ...)
اعراف 185 (7:185) – آیا منکران در ملکوت آسمان‌ها و زمین نمی‌نگرند؟ (أَوَلَمْ یَنْظُرُوا فِی مَلَکُوتِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ...)
مؤمنین 88 (23:88) – (به منکران) بگو: ملکوت همه چیز به دست کیست؟ (قُلْ مَنْ بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْءٍ...)
248- حدیث به هر آنچه تازه و نو باشد گفته می‌شود؛ چه قول، چه فعل. حادثه و حوادث نیز اتفاقات تازه است. خواب را نیز که دائماً تکرار می‌شود «احادیث» می‌گویند. کافران، قرآن را سخنانی قدیمی و کهنه، که از زمان نوح و ابراهیم تکرار شده، تلقی می‌کردند، ولی قرآن آن را پیام‌های همواره نو و تازه شونده (بر حسب درک و دانش تلاوت و تدبّر کننده) می‌نامد. این کتابی نیست که با یکبار خواندن، همچون قصه، تمام شود، معدنی است که هر چه کنده و کاویده شود، گنج بیشتری عاید می‌گردد. از 28 باری که این واژه در قرآن آمده، 10 بار آن وصف این کتاب است. این وصف را نباید با اصطلاح حدیث و روایت یکی شمرد.