يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ رَبِّي لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللَّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ

از تو درباره ساعت [=زمان قیامت] سؤال می‌کنند که هنگام آن چه وقت است؟ 249 بگو: علم آن فقط نزد پرودگار من است و جز او [کسی] آن را در وقت خودش آشکار نمی‌کند، [این پدیده] در آسمان‌ها و زمین سنگینی می‌کند [همچون میوه‌ای که بر درخت رسیده باشد و موعد سقوط آن نزدیک باشد] جز به ناگهان بر شما نمی‌رسد، 250 از تو [درباره قیامت چنان] می‌پرسند که گوئی از آن آگاه هستی! بگو: علم آن فقط نزد خداست، ولی بیشتر مردم نمی‌دانند!

249- «مُرْسَا» اسم زمان و مکان و مصدر میمی از ریشه «رَسَوَ» است. لنگر کشتی و سلسله کوه‌ها را (که ریشه دار در قشرهای زیرین زمین می‌باشد) رواسی (جمع راسیه) می‌نامند که کشتی یا قاره‌ها را ثابت نگه می‌دارد و مانع حرکت آنها می‌شود. به کار بردن این اصطلاح درباره لنگر انداختن کشتی زمان، که در نازعات 42 (79:42) نیز تکرار شده است، تشبیه ظریفی است که حرکت منظم زمین را با نفخه در صور متوقف می‌سازد.
250- سوگندهای پنج آیه ابتدای سوره انشقاق، به همین شقه و جدا شدن آسمان‌ها و زمین از شاخه کهکشانی و اعلام تکوینی و رسیدن و تحقق یافتن آن به ربّ خود اشاره می‌کند «إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ».