قُل لَّا أَمْلِكُ لِنَفْسِي نَفْعًا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ وَلَوْ كُنتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لَاسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ وَمَا مَسَّنِيَ السُّوءُ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ
بگو: من اختیار نفع و ضرری را برای خود [نیز، چه رسد به شما] ندارم، مگر آنچه خدا خواسته باشد، و اگر غیب می‌دانستم حتماً خیر بیشتری کسب می‌کردم و شرّی به من نمی‌رسید، 251 من بیش از هشدار دهنده‌ای [از عواقب شرک و کفر] و بشارت دهنده‌ای [به مؤمنین شایسته کار] نیستم.
251- صرفنظر از آیاتی که علم غیب را منحصر به خدا می‌شمارد (مثل: انعام 59 (6:59) ، یونس 20 (10:20) ، هود 123 (11:123) ، نمل 65 (27:65) و مائده 116 (5:116) )، نفی علم غیب از پیامبر علاوه بر این آیه، در آیات 50 انعام (6:50) و 31 هود (11:31) مورد تأکید قرار گرفته است.