252- اغلب مفسرین «نفس واحده» را (بر اساس نظریه مستقل شناختن نسل انسان از سلسله تکامل موجودات زنده) همان آدم، و زوج او را «حوا» گرفته‌اند. اما در قرآن نه اصطلاح «آدم ابوالبشر» به کار رفته، و نه نام «حوا» آمده است! به نظر می‌رسد این برداشت (همچون بسیاری از مطالب مربوط به گزینش آدم) از تورات و اسرائیلیات قوم موسی وارد تفاسیر و اندیشه اسلامی شده باشد. اما عنوان «نفس واحده»، علاوه بر این سوره، در آیه نخست سوره نساء و آیه 98 سوره انعام (6:98) (وَهُوَ الَّذِی أَنشَأَکُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَهٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَمُسْتَوْدَعٌ...) آمده است که نفس واحده را در منشاء حیاتی واحدی، که در روی زمین پدید آمده، نشان می‌دهد.(ر.ک. کتاب علمی قرآنی «خلقت انسان» مرحوم دکتر یدالله سحابی).
در بیشترین مدت عمر کره زمین زوجیتی وجود نداشت. پیدایش زوجیت خود از شگفتی‌های آفرینش است که (با انتقال تجربیات ژنتیکی متنوع) تکامل و تنوع گونه‌های حیاتی، سرعتی حیرت‌آور یافت. از نظر علم ژنتیک مسلم است که کروموزوم X و Y قبلا در یک بدنه بوده اند و سپس جدا و مستقل شده اند.
253- منظور از وصف «صالح» در این آیه (و آیه بعد)، تندرستی و سلامت جسمی است که هر پدر و مادری برای نوزاد خود آرزو می‌کنند، صالح بودن اخلاقی، پس از سن بلوغ و بروز اختیار آشکار می‌گردد. این آیه در بیان خواسته‌های عمومی مردم است، و گرنه انبیاء و اولیاء خدا آرزوشان برای فرزندان، بیش از سلامت جسمی، سلامت روحی و رضایت ربّ بوده است (مریم 6 (19:6) ).