إِنَّ الَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ
مسلماً آنان که نزد پروردگارت هستند [=مقرّبان درگاهش، از فرشتگان و انبیاء و اولیاء] از پرستش او تکبّر نمی‌ورزند و [تنها] او را تسبیح می‌کنند 267 و [تنها] بر او سجده می‌کنند [=در خدمت فرامین او هستند]. 268
267- منظور از «تسبیح»، انجام عمل اصلاحی مثبت و مفید و به تعبیری، هماهنگ شدن با ارکستر جهانی در نواختن ساز مورد نیاز و نوعی پیوستن به سمفونی خلقت با نگاه به دفتر نُت و دست رهبر ارکستر است.
268- معنای سجده، همین در خدمت پدیده مافوق و برتر درآمدن است، و اگر در قرآن، به دفعات، به سجده ماه و خورشید و کوه و درخت و سایر موجودات در آستان پروردگار اشاره شده، معنایش رام و تسلیم و در خدمت مشیّت خدا بودن است.