23- در آیات مربوط به گزینش آدم، همه جا مسئله هبوط از بهشت مطرح شده است. تصور عمومی از هبوط، فرود آمدن مکانی است، در حالیکه فرود مقامی و کاهش موقعیت و منزلت، با توجه به موارد دیگری که این کلمه در قرآن به کار رفته، (از جمله هبوط بنی اسرائیل از زندگی ساده و سرفرازانه در صحرا به زندگی مصرفی در شهر- بقره 619 (2:619) ) مناسب‌تر می‌باشد. اتفاقاً هم ابلیس پس از امتناع از سجده به آدم، از جایگاه منزلتی فرشتگان هبوط کرد (اعراف 13 (7:13) )، و هم کشتی نوح پس از فروکش کردن آب، به سطح زمین هبوط کرد (هود48 (11:48) ).
24- در محیط بهشتی، آدمیان تنازعی نداشتند و به فرمان غرائز، با صلح و صفا با هم زندگی می‌کردند، با امتناع ابلیس از سجده به آدم و آغاز دوران وسوسه و تحریک، که مقارن موهبت «اختیار» به آدمی بود، انسان میان دو قطب خیر و شرّ و آهن ربای رحمانی و شیطانی قرار گرفت و دشمنی‌ها آغاز شد.
25- تا این آیه فقط آدم و زوجش مخاطب بودند و ضمائر آیات تماماً دو نفره (تثنیه) بود، اما در این آیه ناگهان ضمیر جمعی «کُم» به کار برده می‌شود و چنین می‌نماید که فرمان هبوط خطاب به همه آدمیانی باشد که همزمان با آدم و زوجش می‌زیستند و ظاهراً در آستانه ظهور پدیده اختیار در نفس‌شان بودند. به تصریح آیه 33 آل‌عمران (3:33) (إِنَّ اللهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِیمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَـمِینَ) آدم همچون سایر پیامبران از میان معاصرین خود برگزیده شده است.