وَإِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً قَالُوا وَجَدْنَا عَلَيْهَا آبَاءَنَا وَاللَّهُ أَمَرَنَا بِهَا قُلْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ أَتَقُـولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ
و [آنها با غفلت از ارزش‌های الهی] چون کار زشتی کنند 32 گویند: پدران‌مان را [=نسل‌های گذشته و نیاکان‌مان را] بر همین شیوه یافته‌ایم، و خدا ما را به آن فرمان داده است! 33 بگو: مسلماً خدا به زشتکاری فرمان نمی‌دهد، آیا چیزی را به خدا نسبت می‌دهید که نمی‌دانید؟
32- فاحشه و فحشاء از ریشه «فَحَشَ»، به قول یا فعلی گفته می‌شود که قباحت و زشتی ظاهری یا باطنی آن بسیار باشد، هر چند تلقی عمومی از این واژه عمدتاً فساد در غرائز جنسی و زناکاری است، اما در زبان عربی دروغ و بدزبانی را نیز فُحش و فحشاء می‌نامند. گرانی هم وقتی از حد بگذرد، گفته می‌شود قیمت‌ها به طور «فاحشی» بالا رفته است!
33- از آنجائی که سکوت قدرتمندان را، در برابر سخنی که دربرابر آنها گفته شود، دلیل رضایت می‌شمرند، مردم با قیاسی بشری، مهلت دادن خدا به گناهکاران را به حساب رضایت او می‌گذارند.