قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَالْإِثْمَ وَالْبَغْيَ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَأَن تُشْرِكُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ يُـنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَأَن تَقُـولُوا عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ
بگو: پروردگار من تنها زشتکاری‌ها را، چه عیان چه نهان، و [نیز] خودخواهی تنگ نظرانه 41 و تجاوز ناحق [به حقوق مردم] را حرام کرده است، و اینکه، چیزی را که [خدا] هیچ دلیل مسلطی [=موجّه و مقبولی] برای آن نازل نکرده، [در عبادت و ادای حاجات،] با خدا شریک بدانید و اینکه چیزی را که نمی‌دانید [در شفاعت واسطه‌ها و امثال آن] به خدا نسبت دهید [=به عنوان حکم دین به مردم تعلیم دهید]. 42
41- اغلب مترجمین، واژه «اثم» را معادل گناه گرفته‌اند. ذنب، جور و جرم و... را هم گناه ترجمه می‌کنند، در حالیکه هر کدام از این واژه‌ها معنای ویژه خود را دارند. واژه «اثم» مقابل واژه «بـِرّ» می‌باشد. بـِرّ، دلالت بر همه جانبه بودن نیکی و تعمیم آن و وسعت نظر می‌کند و «اثم» کاملا برعکس است و دلالت بر تنگ‌نظری، خودخواهی و محدودیّت دید آدمی دارد.
فحشای ظاهری و باطنی دلالت بر زشتکاری‌های علنی و آشکار، و زشتکاری‌های نهان در باطن نفوس می‌کند. آیه 151 سوره انعام (6:151) نیز بر همین موضوع است.
42- تاریخ ادیان شاهد آشکار چنین شرک و انحرافی از ناحیه متولیان دین و توده‌های متعصّب و مقلّد می‌باشد. نقش بسیاری از متولیان دینی در مذاهب مختلف، وضع قوانینی به نام خدا در مورد خوردنی‌ها و احکام عبادی برای سوء استفاده از احساسات دینی مردم و سلطه یافتن بر ملت‌ها بوده است. آنها بهره بردن از زینت‌ها و نعمت‌ها را حرام می‌شمرند و سخت‌گیری و تعصّب را تقویت می‌کنند، اما خداوند در این آیه حرام‌های اصلی را منحصر به زشتکاری‌های ظاهری و باطنی، تجاوز به حقوق مردم، شرک و شریعت سازی کاذب می‌شمارد.