وَاذْكُرُوا إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَاءَ مِن بَعْدِ عَادٍ وَبَوَّأَكُمْ فِي الْأَرْضِ تَتَّخِذُونَ مِن سُهُولِهَا قُصُورًا وَتَنْحِتُونَ الْجِبَالَ بُيُوتًا فَاذْكُرُوا آلَاءَ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ
و به یاد آورید زمانی را که [خدا] شما را پس از [قوم] عاد جانشین [آنها] قرار داد و در این سرزمین، که از دشت‌هایش [صحن] کاخ‌هائی برمی‌گزینید و کوهها را [برای احداث] خانه‌هائی [مستحکم و مصون از زوال] می‌تراشید، جایتان داد؛ پس نعمتهای بیکران خدا را به یاد آورید و در زمین به فساد مکوشید. 106
106- «تنحتون» از ریشه «نَحَتَ»، به سنگ تراشی و حجاری برای کاخ‌ها و بناهای استوار گفته می‌شود که به دلیل هزینه گزاف آن، تنها از عهده اشراف و مقامات بالای حکومت بر می‌آمده است. از آنجائی که خانه‌های خشت و گِلی و با مصالح ارزان در برابر حوادث طبیعی ناپایدار و آسیب‌پذیر بوده است، بناهای سنگی و در دل کوه خانه‌ای برای خود تراشیدن، احساس «ایمنی» و ابدی زیستن برای ساکنانش پدید می‌آورد. این موضوع را در آیات حجر 82 (15:82) و شعراء 129 (26:129) نیز می‌توانید بررسی کنید.