34 - معنای ظاهری «وجه»، همان چهره و روی آدمی است، اما از آنجایی که روی آوردن به هر چیز، نشانه رویکرد دل به آن است، معنای باطنی این کلمه، اهداف و آرمان‌هایی است که به آن روی می‌آوریم. آن چنان که ابراهیم(ع) پس از روی آوردن به ستاره و ماه و خورشید و مشاهده افول آنان، به آفریدگار آنها روی آورد و گفت: «إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ...» [انعام 79 (6:79) ]. متوجه ساختن وجه، همان نگاه دل و هدفگیری در زندگی است.

35 - «مُسْفِرَه» با کلمات سفر، مسافرت، سفیر و اسفار هم‌ریشه است و دلالت بر باز و آشکار و روشن بودن می‌کند. آنها در دنیا با دیگران گشاده‌رو، خندان و دریادل بودند و چهره‌شان در آخرت نیز انعکاس همان زندگی خواهد بود.