7 - اولین صفتی که از خداوند در قرآن آمده است، در همان اولین کلام وحی در غار حراء، کرامت ربّ بوده است: «اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ». صفات خدا را به دو دسته جلالیه و جمالیه تقسیم کرده‌اند که گویا صفات جمالیه در نام کریم گنجانده می‌شود. وصف « ذُو الْجَلَالِ وَالْإِکْرَام» [رحمن 27 (55:27) و 78 (55:78) ] اشاره به همین جلالت‌ها و کرامت‌هاست.
صفت کریم 4 بار به خداوند و همواره به نام ربّ و نقش ربوبیّت او نسبت داده شده است [نمل 40 (27:40) ، علق 3 (96:3) ، رحمن 37 (55:37) و 78 (55:78) ]. کرامت پروردگار به انسان در زمینه‌های زیر تحقّق یافته است: تعلیم کاربرد قلم [علق 3 (96:3) ]، بر خشکی و دریا سوار کردن آدمی [اسراء 70 (17:70) ]، احترام و مقام و منزلت بخشیدن به انسان [فجر 15 (89:15) ]، نازل کردن کتابی کریم [واقعه 77 (75:77) ]، ارسال رسولی کریم [حاقه 40 (69:40) ، تکویر 19 (81:19) ]،گماردن محافظینی کریم بر انسان [انفطار 11 (82:11) ]، مقام و اجر و رزق کریم در آخرت [12 بار]، آفرینش انواع گل‌ها و گیاهان کریم [لقمان 10 (31:10) ].
مغرور شدن انسان نسبت به ربّ کریم، جز همان صفت «ظَلُومًا جَهُولاً» که نسبت به موهبت اختیار از خود بروز می‌دهد نیست [احزاب 72 (33:72) ]. «ظُلْمٌ عَظِیمٌ» همان شرک و دوری از توحید است [لقمان 13 (31:13) ] و جهول بودن آدمی، غلبه دادن غرایز و هوای نفس بر عقل می‌باشد. در پاسخ به سؤال «مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیم» امیرالمؤمنین علی(ع) خطبه مفصلی ایراد کرده‌اند که بسیار تأمل‌برانگیز و عبرت‌آموز است [نهج‌البلاغه خطبه 223].