16 - «وَدُودُ» به معنی دوست دارنده، از ریشه «وَدّ» [دوست داشتن]، با وِداد و مَوَدّت هم‌ریشه است. ودود از نام‌های نیکوی الهی به شمار می‌رود که علاوه بر این آیه، در آیه 90 سوره هود (11:90) همراه با صفت رحیم آمده است [...إِنَّ رَبِّی رَحِیمٌ وَدُودٌ].
نکته قابل تأملی است که «بطش» خدا علیه ستمگران حالت عارضی و عکس‌العملی دارد، حال آنکه «الْغَفُورُ الْوَدُودُ» از صفات ذاتی خدا و اسماء الحسنی به شمار می‌رود. همچنان که خشم والدین یا معلمین بر کودکان، عارضی و موقّت و برای تعلیم و تربیت است و صفت و خُلق و خوی آنان محسوب نمی‌شود. مواردی که در قرآن از خشم و غضب و عذاب و عقوبت الهی نام برده، بازتابی است از عمل آدمیان وگرنه این ویژگی‌ها هرگز از اسماء خدا شمرده نشده است. دو مورد زیر مصداقی از بیان هر دو حالت قهر و مهر است که همواره اولی عارض و دومی ذاتی است:
حجر 49 (15:49) و 50- «نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ وَأَنَّ عَذَابِی هُوَ الْعَذَابُ الْأَلِیمُ»
غافر 3 (40:3) - «غَافِرِ الذَّنْبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ شَدِیدِ الْعِقَابِ ذِی الطَّوْلِ...»