15 - «نَمَارِقُ» جمع نُمرُق، پشتی و بالشی است که به آن تکیه می‌کنند و مفهوم تکیه‌گاه در آن آشکار است، همچنان که در نهج‌البلاغه حکمت 109 درباره اهل‌بیت آمده است: ما تکیه‌گاه متعادلی هستیم که تالی و غالی [غلو کننده] به آن ملحق می‌شوند [نَحْنُ النُّمْرُقَهُ الْوُسْطى، بِهَا یَلْحَقُ التَّالِی، وَإِلَیْهَا یَرْجِعُ الْغَالِی]. «مَصْفُوفَهٌ» بودن آن به معنای ردیف بودن و به صف درآمدن آن است که دلالت بر سلسله مراتب تکیه‌گاه‌هایی می‌کند که هرکس به تناسب ایمان و عمل صالح خود بر آنها تکیه می‌زند.