13 - اصل کلمه «سَوْط» ترکیب و آمیختن است و اگر به شلاق سوط گفته شده، به دلیل ترکیب و به هم پیوستن تارهای آن می‌باشد. عذاب نیز که نتیجه طبیعی محرومیت از برآورده شدن نیازهای مادّی و معنوی است، بازتاب و محصول یک عمر فاصله گرفتن از فطرت خدایی و ارتکاب اعمال خلاف، تا حدّ تراکم و به هم پیوسته شدن آنهاست. آنچنان که فرمود: «لِیَمِیزَ اللهُ الْخَبِیثَ مِنَ الطَّیِّبِ وَیَجْعَلَ الْخَبِیثَ بَعْضَهُ عَلَىٰ بَعْضٍ فَیَرْکُمَهُ جَمِیعًا فَیَجْعَلَهُ فِی جَهَنَّمَ أُولَٰئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ» [انفال 37 (8:37) ]. فعل «صَبَّ»، دلالت بر پی‌درپی و پیوسته بودن عامل چنان عذابی می‌کند که چون خداوند علت‌العلل است، به او نسبت داده می‌شود اما در حقیقت ناشی از عمل خودِ بنده می‌باشد. از آنجایی که فرعون‌های روزگار همیشه مردم را با تازیانه تنبیه می‌کردند، این تعبیر چه بسا بی‌تناسب نباشد.