وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا
و [آثار صفت ربوبی] پروردگارت بیاید22 [=تجلی کند] و فرشتگان نیز صف در صف23 [به گونه‌ای خاص] درآیند.
22 - بدیهی است که خدا آمدنی و رفتنی نیست، به گفته مرحوم طالقانی [در تفسیر این آیه]، در اینجا صفت «ربّ» با ضمیر «هم» آمده است [ربّ مضاف] و صفات و اسماء اضافی، چون وابسته و پیوسته به آفرینش و آفریدگان و انعکاسی از صفات ذاتی است... به الله، یا الربّ نسبت داده نشده و بلکه به «ربک» نسبت داده شده است... همین صفت ربوبی مضاف است که قوا و اندیشه انسان را برای دریافت و کوشش پیش می‌برد... در چنین روزی نمودها و قشرهای ماده و طبیعت روی می‌گرداند و از میان برداشته می‌شود و قدرت ربوبی روی می‌آورد و آشکارا تجلی می‌کند: «و جاء ربک»
23 - به صف کشیده شدن فرشتگان در روز قیامت، تمثیلی از صف معلمینی است که در پایان سال تحصیلی و روز امتحان شاگردان را می‌آزمایند تا معلوم شود چقدر فرا گرفته‌اند. پس روز قیامت روز تجلّی و ظهور و بروز آثار ربوبیت در وجود انسان است و نیز تأثیری که از نیروهای امدادگر جهان و انرژی‌های مثبت [ملائک] در دوران زندگی پذیرفته‌اند.