وَادْخُلِي جَنَّتِي
و به بهشت من درآی.27
27 - تکرار دو بار ضمیر متکلّم وحده: بندگان من، و بهشت من، نهایت عنایت و لطف ربوبی را به بندگانی که به قرب او نزدیک شده و آرامش و راحت ابدی یافته‌اند نشان می‌دهد. تاریخ بشری از این «نفوس مطمئنه» که در شب‌های ظلمانی حاکمیت ظالمان و در مصیبت و محنت و زیر و رو شدن‌های روزگار خم به ابرو نیاورده و در آغوش امنیت ایمانی و اطمینان یاد خدا آرمیدند، مصادیق ممتازی، از جمله امام حسین و یاران شهیدش، را نصب‌العین آیندگان کرده است، همانها که مولوی در رجوع‌شان به ربّ و پاک ماندن و به نور حق و رضایت رسیدن‌شان آورده است:
ارجـعی بشنـو نـور آفتــاب
سوی اصل خویش بازآمد شتاب
نه ز گلخنها براو ننگی بماند
نـه ز گلشنهـا بـر او رنگی بمـاند
نورِدیده، نور دیده بازگشت
ماند در سودای او صحرا و دشت