يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنفَالِ قُلِ الْأَنفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُـولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ
[ای پیامبر] از تو درباره انفال [=غنائم جنگی / ثروت‌های ملی] می‌پرسند؛1 بگو: انفال از آنِ خدا و رسول است [=به مصارف عمومی باید برسد]، پس اگر [به راستی] ایمان دارید، [بر سرتقسیم غنائم جدال نکنید و] از خدا پروا گیرید و میان خود [به جای اختلاف] اصلاح و سازگاری برقرار سازید.
1- «انفال»، به غنائم جنگی و ثروت‌های ملی، مثل منابع طبیعی [معادن، جنگل‌ها، رودخانه‌ها و...]، که متعلق به همه ملت است، گفته می‌شود و نباید کسی آن را به خود اختصاص دهد. اصل این واژه از «نفل» است که دلالت بر فزونی و زیادت می‌کند، مثل: نمازهای اضافه بر واجب که «نافله» نامیده می‌شود و نوه که اضافه بر فرزند است.
منظور از انفال در این آیه، غنائم به دست آمده از جنگ بدر، اولین نبرد مسلمانان با کافران قریش است که طبق سنّت جاهلیت نصیب جنگ آوران پیروز می‌شد، اما در این آیه انفال را از ثروت‌های ملی می‌شمارد که باید به نیازمندان و مصارف عمومی برسد. در ضمن این اولین تجربه مسلمانان در غنیمت گرفتن از دشمن و آموزش آنها در تعیین مصرف غنائم می‌باشد.