إِذْ يُغَشِّيكُمُ النُّعَاسَ أَمَنَةً مِّنْهُ وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُم مِّنَ السَّمَاءِ مَاءً لِّيُطَهِّرَكُم بِهِ وَيُذْهِبَ عَنكُمْ رِجْزَ الشَّيْطَانِ وَلِيَرْبِطَ عَلَى قُلُوبِكُمْ وَيُثَبِّتَ بِهِ الْأَقْدَامَ

[به یاد آرید] آنگاه را که [در ساعات هول‌آور پیش از درگیری با سپاهی چند برابر خودتان] خوابی سبک، که آرامشی از جانب او بود، شما را فرا گرفت13 و بارانی از آسمان بر شما فرو بارید تا پاکیزه‌تان سازد و وسواس شیطانی [=نگرانی کشته و مجروح یا اسیر شدن] را از میان ببرد14 و دلهای شما را محکم و متّحد و گام‌هایتان را استوار سازد.15

13- نگرانی و اضطراب ضربان قلب را بالا می‌برد و آرامش را سلب می‌کند، همچنانکه در «یوگا» نیز حتی پنج دقیقه آزاد کردن ذهن از فکر و خیال، مثل آبی که بر آتش ریخته شود، به شخص خواب و آرامشی رضایت بخش می‌دهد.

14- باران‌های مناطق استوائی، هرچند کم می‌بارند، اما شدید و سیل آسایند و همچون دوشی پُر قدرت، پیاده را از گرد و غبار راه و عرق گرما و خستگی پاک می‌کند و شادی و نشاط استحمام می‌آورد. برخی مفسرین «بردن رجس از مؤمنان» را نگرانی ناشی از دست یافتن دشمن بر چاه‌های آب منطقه و ترس از تشنه ماندن مطرح کرده‌اند که با جمع شدن آب در گودال‌های آن سنگستان، نگرانی زائل گردید.

15- معنای «رَبَطَ»، بستن است، وقتی چیزی گسیخته و اجزاء آن از هم جدا شده باشد، چسباندن و به هم پیوند دادن آن موجب «ارتباط» مجدد می‌گردد. در مشکلات و مصائب نیز گوئی دل آدمی از جا کنده می‌شود و آرامش و ثباتش دستخوش ترس و تزلزل می‌گردد. ربط دادن دل‌ها، همان دل قوی داشتن و روحیه پیدا کردن است که در آیات 14 سوره کهف (18:14) ، 10 قصص (28:10) و 11 انفال (8:11) به آن اشاره شده است. برقراری اتحاد میان آحاد یک ملت نیز نوعی ربط دادن است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ» [آل‌عمران 200 (3:200) ]. رباط الخیل نیز ظاهرا به اسبان بسته شده به ارابه‌های جنگی که نیروی مضاعف ایجاد می‌کنند گفته می‌شود.