إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَن سَبِيلِ اللَّهِ فَسَيُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَ وَالَّذِينَ كَفَرُوا إِلَى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ
کسانی که کفر ورزیدند [=مهاجمان مشرک قریش] اموال خود را خرج می‌کنند تا [مردم را] از راه خدا [در انتخاب آزادانه دین و آئین] بازدارند،48 پس [در راستای این هدف] این اموال را خرج [سپاه سرکوب و سلطه خود] می‌کنند، اما مایه حسرت49 [و اندوه] آنان خواهد شد و سرانجام شکست خواهند خورد و کسانی که کفر ورزیدند [=حقوق اولیه مردم را عملا انکار کردند؛ علاوه بر شکست دنیائی] به دوزخ محشور [=احضار و گردآوری] خواهند شد.
48- چنین نقل شده است که 12 نفر از سران مشرک قریش هزینه تغذیه سپاه حدود هزار نفری قریش را تأمین کرده و هر کدام روزانه ده شتر ذبح می‌کردند، تغذیه اسبان و اشتران نیز مزید بر این مقدار بوده است.
49- «حسرت» بیانگر حالت و احساسی از خستگی و نومیدی و پشیمانی، پس از رسیدن به بن‌بست و از دست دادن فرصت و توان است. اصل این کلمه مفهوم برداشتن کلاه از سر یا بالا زدن دامن و پس زدن پوشش دارد. از این نظر قیامت نیز روز حسرت [یوم الحسره] نامیده شده [مریم 39 (19:39) ] و بارها در قرآن بر چنین حسرتی هشدار داده شده است [از جمله انعام 31 (6:31) و یس 30 (36:30) ].