14 - «ثُمَّ کَانَ» دلالت بر تکوین تدریجی شخصیت آن گردنه پیمایان می‌کند و آنها را در زمره اهل ایمان و مهربانی قرار می‌دهد. دو خصلت صبر و مرحمت گویا نتیجه یا لازمه دو مرحله: فک رقبه و اطعام یتیم باشد. چراکه آزاد و مستقل بودن انسان از بندهای اسارت، مستلزم صبر و تلاشی پیگیر و اطعام یتیمان و مساکین با دلسوزی و «رحمت» می‌باشد. هرگاه افرادی توانستند از فردیت و جاذبه‌های خودخواهی آزاد شده و مهر و محبت دیگران را در خود بپرورانند، مجموعه آنها پس از عبور از این مراحل [ثم...] جامعه‌ای را پایه‌گذاری خواهد نمود [کَانَ مِنَ الَّذِینَ] که دارای چنان ویژگیهایی باشد. اینها که از عقبه دشوار مسئولیت گذشته‌اند، برای پیمودن خط الرأس [صراط مستقیم] به سوی قله و حفاظت جامعه از پرتگاه‌های بقیه مسیر، ولایت و کفالت ایمانی را پیشه می‌کنند و یکسره یکدیگر را به بهترین شیوه صعود توصیه می‌نمایند [وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَهِ].