1 - طلوع «فجر»، پایان تاریکی شب و «صبح»، تولد و تنفس روز [وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ- تکویر 18 (81:18) ] و تفسیر و پرده‌برداری از زیبایی‌های طبیعت است [وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ- مدثر 34 (74:34) ]. با دمیدن صبح هوا روشن می‌شود، اما با سر زدن خورشید از افق، گسترش تدریجی نور آفتاب همه جا را گرم و نورانی می‌کند. «ضُحی» به زمانی گفته می‌شود که پرتو خورشید به پهنه دشت گسترده شده باشد.