3 - و بالاخره آخرین سوگند به «الْبَلَدِ الْأَمِین» [مکه] سرزمینی را نشان می دهد که همواره در طول تاریخ، از آدم تا ابراهیم(ع) و از ابراهیم تا محمد(ص)، تنها حریم «امن» در روی زمین بوده است. کعبه که اولین خانه «ناس» [إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّهَ مُبَارَکًا وَهُدًى لِلْعَالَمِین- آل‌عمران 96 (3:96) ] به شمار می رود، برحسب روایات، از زمان آدم(ع) مأمنی برای انسانهای رمیده از ظالمین گمراه بوده است. ابراهیم که اولین امام و مؤسس اُمت موحّد مسلمان بود، این خانه امن را تجدید بنا کرد و زمینه بعثت و قیام خاتم‌النبیین را، که بهترین شاهد و نمونه است، فراهم ساخت.
‏اگر کوه «طور» مکان اولین پرتو وحی و شریعت کامل بود، کوه «نور» [جبل النور- غار حراء] مکان آخرین پرتو و کاملترین شریعت‌ها گردید.
‏و چنین است که در سایه «امنیت» این شهر، زمینه‌های قیام انسانی که در بهترین «تقویم» ‏ساخته شده است فراهم آمد و از سلاله پاک ابراهیم(ع) و به دعا و درخواست او، از ورای هزاران سال، نهال برومندی سر برآورد، و شگفت اینکه این مرد همچون موسی(ع) دوران چوپانی خود را در دشت و صحرا و دامنه کوه‌ها گذراند و از همان طفولیت با یتیمی و فقر و محرومیت و زندگی در صحرا آشنا شد. آنچه بیش از هر چیز در جریان زندگی این دو پیامبر به چشم می خورد، سختی‌ها و مصیبت‌ها و مشکلاتی است که در متن آن استعدادهای بالقوه خود را به فعلیت رساندند.
‏به این ترتیب سرزمین خشک و سوزان مکه که فاقد هرگونه استعداد کشاورزی است «بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْع» [ابراهیم 37 (14:37) ]، در دل سختی‌ها و محرومیت‌های خود، همین که دارای امنیت بود [الْبَلَدِ الْأَمِین]، انسان قوام یافته‌ای همچون «محمد امین»(ص) را پرورش داد.